De verleiding

Dit verhaal is geschreven door Jo Stokman.

"Ziezo,"dacht hij "dat is gelukt, nu die verrekte honden nog!"
Er volgden nog eens twaalf knallen. "Die zijn naar de eeuwige jachtvelden, die kunnen geen mens meer lastig vallen" mompelde hij. En nu maken dat ik wegkom.....

Hij liep snel door het struikgewas langs het huis, richting de Regge. Daar lag zijn bootje nog klaar zodat zijn spoor niet meer te volgen zou zijn. Hij roeide een eindje en meerde aan en trok toen het bootje op de oever. Daar stond zijn brave paard in de wei. Snel zadelde hij zijn paard en vertrok.

Onderweg had hij tijd genoeg om na te denken over zijn daad. Hij was dat verrekte wijf al bijna vergeten toen de burgemeester hem die brief stuurde met het verzoek te komen voor een gesprek. Eerst dacht hij nog dat hij weer met een groepje van zijn mannen moest komen ter bescherming van de plaatselijke bevolking, net als een aantal jaren geleden het geval was.

Hij weet het nog als de dag van gisteren. Hij werd ingekwartierd bij de freule Sophie van Duren. Zijn mannen maakten grappen en zeiden: "Zorg dat je die juffer aan de haak slaat Gerrit!" Nou, toen hij zag wat ze allemaal bezat, vond hij dat niet eens zo'n slecht idee. Het was toch maar niks gedaan, zo'n dame alleen in de bossen. Het huis was prachtig, alleen in verdomde slechte staat. "Dat zo'n dame niet iemand huurt om de boel een beetje te onderhouden" dacht hij nog.

In de dagen die volgden, had hij het gevoel dat zij steeds verder tot elkaar kwamen. Zij vertelde hem dat het haar zo zwaar viel om alles alleen te regelen en dat het zo eenzaam was. Ze toonde hem het prachtige gouden horloge met inscriptie dat van haar vader geweest was. Ze gaf het hem als teken van hun vriendschap.

Hij weet nog dat zijn hart opsprong en hij het gevoel kreeg dat hij al bijna Heer van Duivecate was! Hij liet zijn hoofd op hol brengen door de gedachte dat straks het prachtige huis met grote landerijen en het vele geld van hem was. En weer het bed delen met een vrouw! Heerlijk warm tegen elkaar aan. Oh alleen de gedachte daaraan al! In al zijn vrije uren ging hij aan de slag om het achterstallige onderhoud te plegen. Hij renoveerde het huis en maakte een nieuw hek. Hij zorgde dat het overtollige en dode hout uit het bos gehaald werd. Zo kon hij de gedachte aan een blote Sophie uit zijn gedachten bannen.

Op een dag vond hij haar huilend in de keuken. Hij was ontdaan, wat zou er aan de hand zijn? Toen hij ernaar vroeg antwoordde zij dat ze zo'n spijt had dat ze het horloge van haar vader aan hem had gegeven. Het was het enige dat zij nog van hem had dat hij echt gedragen had. Zou ze het terug mogen? Hij kon haar dit verzoek niet weigeren. Hij glimlachte bij de gedachte dat binnenkort alles van hem zou zijn als zij zouden trouwen. Hij besloot de volgende ochtend haar ten huwelijk te vragen. Dan zou ook zijn klus hier ten einde zijn. Zijn mannen verlangden er naar om weer naar huis te gaan.

Die volgende dag... Oh als hij daaraan terugdenkt vindt hij het bijna jammer dat hij haar niet gewurgd heeft! Sophie was die volgende dag onvindbaar. Hij vroeg aan de meid die elke vrijdag kwam om de was te doen waar Sophie was. Madame is uitgegaan en de meid moest de boodschap maar doorgeven dat zij het hele weekend wegbleef. Hij kon wel naar huis gaan.
Het werd hem duidelijk dat hij gewoon gebruikt was, zoals zoveel mensen door haar gebruikt waren.

Gelukkig werd hij direct weer ergens anders ingekwartierd en die klus eiste zo zijn aandacht op dat hij niet veel tijd meer had om te denken aan zijn tijd op Duivecate. Totdag die brief kwam. Die brief met daarin de uitnodiging, eigenlijk was het meer een eis van de burgemeester van Hellendoorn om te komen praten. Hij was nieuwsgierig geweest wat de burgemeester met hem wilde bespreken. Meestal kreeg hij alleen bevelen van de notabelen van het dorp.

Vorige week ging hij naar Hellendoorn. wat de burgemeester hem toen vertelde... Hij kon het niet geloven dat een burgervader zover ging. Hij vertelde hem dat er zo'n problemen waren met Sophie en haar verschrikkelijke honden. Die honden hadden een jongetje verscheurd waardoor hij tussen leven en dood hing. De burgemeester was doodsbang voor een volksgericht of een opstand. Men zou hem verwijten niets aan de situatie te doen, hij zou geen goede burgemeester zijn. En toen kwam de onverwachte vraag. De burgemeester stelde hem heel terloops, of hij er niet iets aan wilde doen, een schot hagel ofzo. Eerst dacht hij dat hij het niet goed begrepen had. Maar na herhaaldelijk aanvragen zei de burgermeester: "Jij hebt toch ook nog wat te goed van dat mens of niet? Ik kan je een flinke vergoeding geven en overplaatsing naar een plek waar niemand je kent. Geen mens hoeft hier iets van te weten, ik stop alles in de doofpot."

De burgemeester had het hele plan voor de moord al keurig uitgewerkt op papier. Het tijdstip, de manier, de vluchtroute, alles was al bepaald. Hij had alleen nog iemand nodig om het uit te voeren. Hij wilde hiervoor niet iemand uit het dorp hebben, want niemand mocht weten dat de burgemeester achter de moord van Sophie zat. Tenslotte zou dat zijn gezag als burgermeester ernstig ondermijnen. Nee, hij had iemand nodig zoals Gerrit, gewend om met wapens om te gaan en doortastend. Een vrijgezel en geen familie hier in Hellendoorn. In het dorp werd zo gekletst dat het anders nog eerder bekend zou zijn dan dat het schot gelost was. Gerrit was de perfecte keus.

En nu reed hij hier en was plan 1 afgerond. Hij gaf zijn paard de sporen en vervolgde zijn weg in een lekker galopje richting Raalte.
De volgende ochtend ging hij snel naar het gemeentehuis om te kijken of er nog nieuws aangeplakt was over de moord. Voldaan lachte hij toen hij zag dat men berichtte dat er iemand was opgepakt voor de aanslag op Sophie van Duren. Plan 2 van de burgermeester was in werking gezet. Iemand oppakken om de aandacht van hem af te leiden. Wat was die burgemeester toch slim! Hij liep naar huis in gedachten verzonken over de nieuwe baan en de nieuwe wereld waarin hij terecht zou komen. Morgen zou hij een nieuw leven beginnen.... In Canada!