De nieuwe knecht

Dit verhaal is geschreven door mevrouw Diny Kloek - Wermink.

Dan... 18 mei 1864: Sophie loopt de deur van de schuur uit. Opeens hoort ze een schot van dichtbij. Ze stort ter aarde...
Een vlammende pijn beneemt haar de adem. In een flits ziet ze de donkere gedaante op zich af komen. Met haar laatste krachten probeert ze het kleine leren buideltje in haar handen te beschermen...te laat.. De booswicht rukt 't uit haar handen en maakt zich uit de voeten.
De eeuwige duisternis maakt zich meester van Sophie van Duren.

Het huis wordt ruw opgeschrikt door het geluid van een geweerschot. Het geluid verbreekt ruw de avondstilte en als door adders gebeten vliegen de honden overeind. Ze rennen jankend, blaffend en grommend naar de plaats waar ze het onheil vermoeden. Ook het weinige personeel dat in het huis aanwezig is, haast zich geschrokken naar buiten.
Op het grasveldje, tussen de schuur en het huis, ligt het ontzielde lichaam van hun meesteres. Een van de honden likt het bloed van haar gezicht; alsof hij haar daarmee weer tot leven zou kunnen wekken!
Ontdaan en hulpeloos staan ze bij elkaar. De scherpe hatelijke stem van mevrouw van Duren zal voor altijd zwijgen, maar dit... nee dit gunden ze haar toch ook niet.
Herman, de pas aangestelde huisknecht, neemt als eerste het woord: "De veldwachter en de dokter moeten gewaarschuwd worden. Ik loop snel naar het dorp, hoe eerder hier werk van gemaakt wordt, hoe beter." Tegen het dienstmeisje: "Hanna, sluit jij de honden op?" en tegen de tuinman: "Teunis, misschien is het goed dat jij de omgeving van het huis inspecteert, want die booswicht kon hier best nog wel eens rondhangen." Dan loopt hij met grote passen de laan af, op weg naar het dorp.
Als de huisknecht weg is, kijkt Hanna met wijdopen gesperde schrikogen naar het roerloze lichaam van haar meesteres. "Niks aan doen, zo laten liggen" hoort ze in gedachten Herman nog zeggen. Sophie ligt half op haar zij, uit haar mond sijpelt een straaltje bloed. Haar ogen kijken Hanna niets ziend en glazig aan. Het meisje staat te rillen van angst en emotie bij deze lugubere aanblik. Het is stil, alsof alles de adem inhoudt.. Geen blaffende honden... Stilte...
Wie heeft dit gedaan? En waar is de moordenaar? Loopt hij hier nog ergens rond of heeft hij zich al lang uit de voeten gemaakt via de lanen in het bos of het water van de Regge? Houdt hij zich verborgen rondom het huis of in de schuur?
Kom, ze moet doen wat Herman heeft gezegd; de honden moeten in de schuur. Als ze met de honden naar de wagenschuur toe loopt ziet ze plotseling een schimmige figuur wegduiken in de struiken naast de schuur. Ze schrikt, de deur van de schuur staat wagenwijd open! De honden zijn ook opmerkzaam geworden en springen luid blaffend naar voren.
Een stem roept bevelend: "Af... Hoepel op zeg ik oe.. Gespuis da'j bint... Ziej dan neet dat ik 't bin... Good volk man!"
"Teunis!!!.. Wat doe jij hier...?? Ik schrik me een ongeluk" bibbert Hanna. "Ik dacht misschien" "Dat ik dat stuk ongeluk van een moordenaar was?" vult Teunis schamper aan. "Ik mos toch zuuken van Herman, den mooien niejen huusknech? Nou zo a'j zeet, ik bin druk doende!"
"Maar waarom...?" "Niks te woarum.. doe noe mar wa'j mut doen en sluut die duuvelse heunde op!"
Hanna sluit de honden op in de wagenschuur en sluit de deur af. Dan gaat ze naar de keuken en wacht....
Op het voetpad langs de Regge loopt Teunis. Op zoek. Ja op zoek naar wie eigenlijk? of wat? Hoe kon dit allemaal maar zo gebeuren? Mevrouw van Duren was een helleveeg, dat wel, zo vrekkig en zuunig as wat! Maar dit.. Wat zou ze eigenlijk met dat leren zakje gedaan hebben, waar ze zo geheimzinnig mee rondliep? Nog maar een paar uur geleden had hij haar daarmee zien lopen, in de tuin, vlak bij de vijver. Toen ze zag dat hij naar haar keek, had ze hem toegesnauwd dat hij aan z'n werk moest gaan en een beetje vlug ook!
Ondertussen is in het dorp een algehele opwinding ontstaan. Iedereen wil er het zijne of 't hare van weten. Herman, de nieuwe huisknecht van Doeskotters Fieje was hijgend het dorp binnen komen stuiven. "Moord!! Moord... had hij geroepen, Mevrouw van Duren is vermoord!! Er moet hulp komen.. nu de dokter de veldwachter.. kom toch te hulp!!!"
De mensen in het dorp zien wel dat het een ernstige aangelegendheid is. De anders zo plechtstatige huisknecht ziet er verhit en ietwat verfomfaaid uit. Hij lijkt totaal overstuur! De veldwachter en de dokter worden van alle kanten op de hoogte gesteld van de vreselijke gebeurtenis, en ze begeven zich ijlings op weg naar de plaats des onheils. Daar aangekomen buigen ze zich over het roerloze slachtoffer. De dokter kan niet anders dan vaststellen dat mevrouw van Duren is overleden.
De schotwonden zijn voor de veldwachter het bewijs dat dit geen natuurlijke dood kan zijn. Moord dus..! Maar wie? Voorzichtig wordt het dode lichaam van Sophie op een baar naar binnen gedragen.
In de keuken zitten ze bij elkaar: de dokter, de veldwachter, Hanna en Teunis. "We missen Herman nog" zei de veldwachter."Hij zal zo wel komen." "Ik heb hem anders niet meer gezien", merkt de dokter op.
"Hebben jullie Herman nog gezien nadat hij in het dorp hulp is gaan halen?" vraagt de veldwachter aan Hanna en Teunis. "Ik niet" moet Hanna bekennen. En ook Teunis schudt ontkennend zijn hoofd. "Toen jullie dat schot hoorden, waar waren jullie toen?" vraagt de veldwachter en hij kijkt Teunis daarbij doordringend aan. "Hier in de Kokken"zegt Thomas vlot. "Ja dat klopt" zegt Hanna nadenkend. "Maar Herman, waar was Herman? Ik weet het niet meer precies. 't ging allemaal zo vlug, en we waren zo geschrokken. Hij was wel bij ons toen we mevrouw vonden. Hij zou snel naar het dorp gaan om hulp te halen..."
Na uren wachten was er nog geen Herman. Ze gaven de hoop op: de dokter, de veldwachter, Hanna en Teunis. Niemand in het dorp heeft ooit weer iets van Herman vernomen. Teunis heeft urenlang in de tuin bij de vijver gezocht naar een klein leren zakje.
Beide op dezelfde dag verdwenen.. Merkwaardig, heel merkwaardig... Zou Herman misschien....?