Dit verhaal is geschreven door Liesbeth Mollink
Lusteloos dwaalt Sophie door haar mooie, grote huis. Haar voetstappen verdwijnen in de dure tapijpten, de allerbeste kwaliteit, maar ze voelt het niet. Ze wordt gadegeslagen door haar ouders en grootouders, gevangen in hun schilderijen, geschilderd door de beste kunstenaars, maar ze ziet hen niet.
In haar hoofd spoken ze wel. Ze lopen door haar gedachtegangen en brengen slecht nieuws: als kind al kon ze geen goed doen in hun ogen. Ze was een zeur: met ander kinderen spelen? Of ze wel goed bij haar hoofd was. Met dat boerenvolk omgaan, daar was geen sprake van. Bovendien wat kost dat wel niet, moesten ze zeker ook nog mee eten?
Nee, Sophie moest maar mooi thuisblijven want daar was het toch goed? Aan geld geen gebrek dat werd door de pachters maandelijks binnen gebracht en ze hadden het toch mooi voor elkaar? Maar toch... geld voor iets lekkers was er nooit. En geluk kun je niet kopen.
Een warme natte lik over haar hand. Sophie schrikt op uit haar verleden. Ginger, haar enige hond die in het huis mag zijn, omdat hij haar niet bijt, kijkt haar met zijn bloeddoorlopen ogen aan. Eigenlijk haar enige vriend. Dit besef dringt in een keer volledig tot haar door. Ze heeft helemaal geen vrienden. Ze mijdt de mensen, eigenlijk uit schaamte voor haar ouders. Ze hebben de arme boerenbevolking altijd uitgebuit. Overal waar ze kwamen werden ze met de nek aangekeken. Nooit, nooit een vriendelijk woord, alleen maar boze blikken. Ze is de mensen gaan mijden, die ogen moesten weg. Een groot hek om haar landgoed en twaalf bloeddorstige honden moesten haar beschermen tegen de ogen die haar overal volgden, tegen de hatelijke opmerkingen die naar haar hoofd geslingerd werden.
Eenzaamheid kwam er voor in de plaats... Ze zou zo graag vriendinnen hebben gehad. Een klein knus huisje, misschien zelfs een man. En oh, wat mist ze haar kinderen die nooit geboren konden worden. In plaats daarvan heeft haar leven zich gevuld met angst en eenzaamheid. En wat er pas is gebeurd. Sophie voelt zich misselijk worden. Het hek... de honden....ontsnapt. Een jongetje dat medicijnen voor z'n zieke vader moest halen...aangevallen, door haar honden waar ze zelf ook zo bang voor is, hoe heeft het zo ver kunnen komen? Waarom heeft ze het leven van haar ouders verder geleefd? Waarom niet haar eigen keuzes gemaakt, wat ze eigenlijk wil... een kind. Oh, dat arme kind, haar honden, haar schuld. Maar misschien, misschien kan ze het nog goed maken, terugdraaien, opnieuw beginnen.
Helemaal opnieuw beginnen, ergens anders, waar niemand haar kent. Ze zal haar huis en haar grond schenken aan de bevolking, alleen meenemen wat ze nodig heeft. Ze wil boete doen, schuld bekennen, opnieuw leven. Echt leven.
Ze stormt het huis uit, ze moet het goede nieuws gaan vertellen, dit kan niet wachten.
Misschien is het nog niet te laat. De schemering is al gevallen als ze buiten komt. De honden komen grommend en grauwend op haar af. Ze sluiten haar in. Ze wil teruglopen, maar de deur valt achter haar dicht. In de verte hoort ze stemmen, nee, het is geschreeuw, wat is dat? Tientallen mensen met brandende fakkels, hooivorken en stokken lopen haar landgoed op. Naast het grommen van de honden komen flarden haar richting uit...vrek!... Nu te ver gegaan...moet afgelopen zijn..een kind!!
Ze roept dat ze veranderd is, dat ze alles van haar mogen hebben, het huis, de grond, ze hoeft geen geld meer, ze wil alleen maar vrij zijn. Ze schreeuwt het uit:"ik wil vrij zijn". Maar de mensen zijn nog te ver weg en horen haar niet. Haar honden sluipen dichterbij en als na een onhoorbaarbaar commando stortten ze zich met z'n allen tegelijk op Sophie. Als de bevolking bij haar huis aangekomen is, ligt Sophie bloedend en bewegingloos op de grond. Ginger ligt naast haar, hij jankt zachtjes en likt haar hand.
Haar laatste woorden blijven nog even tussen de bomen hangen en stijgen dan langzaam op: ...Vrij zijn!
Volgende week verschijnt er weer een ingezonden verhaal. De winnende verhalen zullen als laatste gepubliceerd worden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten